Gedicht De Mamaberg

Mijn kind kom maar liggen

Rust uit op de mamaberg

Laat je vallen in mijn stevigheid

Verdwijn in de zachtheid van mijn vlees

 

Ik ben de mamaberg

 

Mijn kind, zelfs al sla je haken in mijn flanken

Drink je van mijn levensenergie

Schreeuw je tot mijn trommelvlies barst

Ik blijf bestaan

 

Ik ben de mamaberg

 

Soms gehuld in mist

Soms onzichtbaar in de sneeuw

Maar beklim mij als dat nodig is

Bevuil me als dat nodig is

Waardig zal ik het ondergaan

 

Ik ben de mamaberg

 

Mijn kind, Je angsten, je tranen, je vreugdes

Geef ze aan mij

Gehavend door jouw getijden

laat ik het gebeuren

Eerbied om deze berg te mogen zijn

 

Via jou te begrijpen wat

Oneindigheid is