In deze verhalenreeks trotseer ik mijn eigen taboes en onderzoek ik de rol van ontwakend stambewustzijn en de weg naar een Verbonden Samenleving.

Dealen met een chronisch gebrek aan aanraking

Ik word veel minder aangeraakt dan ‘ik’ zou willen, beter gezegd: mijn lijf hunkert ernaar. Een streling, een langdurige stevige omhulling, sensuele subtiele aanraking om me in te verliezen, een spontane vrijpartij of gewoon verstild bij elkaar liggen.

Als je in deze tijd niet samenleeft met een geliefde, dan ben je al snel de sjaak qua lijfelijke nabijheid. Samenwonen geeft je, naast gebundelde economische en huishoud krachten, ook een grotere garantie op je broodnodige dagelijkse portie aanraking. (Uiteraard besef ik me dat er samenwonende geliefdes bestaan die apart slapen, niet meer vrijen of elkaar überhaupt niet (meer) aanraken.) Een casual knuffel als je allebei thuis komt, het tegen elkaar in slaap vallen, een lome zondagochtend vrijpartij, een kus gewoon omdat je je blij voelt, een stevige arm om je heen als je er even doorheen zit, een ongekend groot goed van veel samenlevende geliefdes. Een continue mogelijkheid tot co-regulatie.  Ai, het doet gewoon pijn als ik het opschrijf. Het is niet oke dat je een zoveel grotere kans hebt lijfelijk gezond en gevoed te blijven als je een liefdesrelatie hebt en direct risico loopt op meer fysieke stress als je (langdurig, kortdurend, bewust of onbewust) zonder liefdesrelatie bent.

Ik heb enerzijds geluk dat ik met mijn dochter samenwoon en zij een enorme knuffel fanaat is. Dus fysieke moeder kind warmte is er zeker. Tegelijkertijd is er ook de intensiteit van het moederschap -en in mijn geval van een zorgintensief kindje-, het vele tillen, aankleden, ’s nachts eruit, verschonen waardoor mijn lichaam het overschrijden van mijn fysieke grenzen ervaart.

‘Maar Loes (en deze vraag heb ik mezelf ook heel vaak gesteld), hoe kan dit? Jij bent toch bezig met tribe enzo, verbinding in de samenleving en jullie werk in Rippling is toch heel lijfelijk?’

Het klopt.  Ik zie mezelf als een pionier in tribevorming samen met Moniek (mijn compagnon in Rippling.world) en ervaart grote uitwerking daarvan in mijn leven. De avonden de ik mede faciliteert bevatten zeker een dosis lijfelijkheid, ofwel door inzet van het lichaam van een individu of aanraking tussen mensen. Het ding is: ik help anderen daarin te zakken en te bewegen. Dat is wat anders dan zelf in de overgave stappen van aanraking waarbij ik centraal sta.

Voor ik het besef gaan mijn weken over van halen & brengen naar school, opvangen van mijn kind na school, wat computerwerk, overdracht naar papa, werkafspraken, soms een avond of gathering faciliteren, online calls, weekend zorg voor mijn dochter en maandag weer vroeg op de fiets naar school. Het voelt alsof ik mijn volwassen medemensen aanraking dosis zelf moet ‘organiseren’, anders gebeurt het niet. Ja, best verdrietig he?

Een vriend van mij, ook een op zichzelf levende volwassene zonder liefdesrelatie, geeft aan dat hij het bijna niet mist. Ik kan het haast niet geloven en ook weer wel. Een vriendin van mij zegt dat ze zich afvraagt of ze nog weet hoe ze moet vrijen, omdat het al zo lang geleden is. Ja, zo slim zijn onze lijven wel, het bewuste verlangen dooft uit want anders worden we onverzadigbare hunkerende beestjes. Das niet te doen. Ik zie ook de kracht van op jezelf mogen leunen, het goed hebben met jezelf, ook qua aanraking, omhulling, zelfbeminning. Tuurlijk..

Ja soms kruip ik bij mijn moeder op schoot (geweldig mam, dat het kan!) en als ik naar mijn vaste vrouwengroep ga (1x per 5-6 weken) dan is er nabijheid van dierbare zusters. Of in een gemengde vriendengroep gaan we soms bij elkaar liggen en masseren.

Enkele strategieën in mijn hoofd om mijn huidhonger te tackelen zijn:

Ga toch op een datingapp

Vaker naar dansavonden (contact dans)

Boek een massage

Maar juist als moeder, zonder partner, met een jong kind is het organiseren en ’s avonds erop uit gaan een uitdaging. Laat staan het huis voor mijzelf. Massages kosten best wat. Daten gaat gepaard met een bepaalde hoeveelheid tijd, vraagt afstemming en doorkomen van de aftastende eerste fase.. iets waar ik eigenlijk niet echt op zit te wachten. Of ben ik gewoon bang? 

Het is op één of andere manier juist het doelmatig moeten inplannen en betalen voor aanraking dat ook wrang voelt. Ik doe het wel, binnenkort mag ik een 2 uur durende tantrische massage gegeven door een vrouw, ondergaan. Heerlijk. En laatst heb ik een Tandanza Avond (combi tussen tantra en biodanza) meegemaakt. Fantastisch. Dus ik neem eigenaarschap waar het kan en verzorg mijn eigen omhulling voor zover het haalbaar is. 

Hoe is dat voor jou, lieve jij die dit leest? Word je voldoende vastgehouden? Hoe hunkerend voelt jouw huid? Durf je te vragen om een liefdevolle, langdurige knuffel? Zijn er weleens vrienden waar je bij gaat liggen of komt deze vorm van intimiteit alleen bij je geliefde vandaan? Ben je je bewust van je natuurlijke levensstroom en de rol van aanraking daarin?

In de verbonden aarde dorp 

In mijn Verbonden Aarde Dorp / een mini tribe samenleving die ik voor me zie is huidhonger echt verleden tijd. Je hebt je eigen prive ruimtes terwijl je samenwoont met allemaal fijne mensen die elkaar op centrale plekken geregeld ontmoeten. Een omhelzing of de dag doornemen is de normaalste zaak van de wereld met deze samenleef genoten. Ook een intieme knuffelsessie met andere mensen (die niet je geliefde(s) hoeven te zijn) of het gebruik van een tempel ruimte waar fysieke aanraking mag stromen zijn ingebed in het leven. Even uithuilen op schoot kan bij je buurvrouw. Een sensuele dans op een wekelijkse dansavond kan zonder verdere conclusies of aannames ervaren worden.

Geliefdes worden ontslaan van de taak alle behoeftes van hun partner te moeten vervullen.

Het hebben van een liefdesrelatie of het kunnen/willen betalen voor seksualiteit en intimiteit is niet langer de voorwaarde om aan je dagelijkse portie gezonde aanraking te komen.

Om een begin te maken met die Verbonden Dorpscultuur heb ik met een vriendin (zij woont samen met 2 puber kinderen en is kernouder) een ‘Being Held’ groep in het leven geroepen. Hoe het precies uitpakt moeten we nog ontdekken. Het doel is: Een neutrale plek waar een intiem groepje van 10 mensen (die wij vertrouwen koppels, alleenwonend, alle leeftijden) elkaar vasthouden, met helder begrip van elkaars wensen en grenzen. Gewoon twee uur lang co-reguleren, je zenuwstelsel tot rust brengen. Voelen dat je veilig bent. Voelen dat je welkom bent. De spanningen van de dag, zorgen in je kop, van je af laten glijden. Voelen dat je leeft. Er zit zoveel in.

Gewoon Vasthouden. Zo simpel als het klinkt, is het ook. Ik kijk reikhalzend uit naar die avond. (ja gepland, ja ik moet ervoor reizen, maar ook een heerlijk vooruitzicht)

Wat doe jij om je huidhonger te ontmoeten? Laat je het zitten? Maak je het bespreekbaar? Vraag je om meer dan een schouderklopje? Of is de angst voor afwijziging, de schaamte groot?

Ik nodig je uit om medeschepper te worden van een lijf liefdevolle omgeving voor jezelf en daarin aanraking als basale behoefte serieus te nemen.

Mocht je eens een mens, een vriendin, collega ontmoeten die daarin misschien tekort komt (psst: de kans is vrij groot als deze persoon vrijgezel is, ouder van een jong kind of mantelzorger). Kijk eens of je deze persoon kunt vasthouden op een manier die voedend is. Al is het even een voet aanraken terwijl je aan het praten bent, een korte schoudermassage aan je compagnon of een knuffel met diepe druk van minimaal 10 seconden. Het verandert ons leven, geloof me.  

Ik word aangeraakt, dus ik besta.

In liefde

Loes