In deze verhalenreeks trotseer ik mijn eigen taboes en onderzoek ik de rol van ontwakend stambewustzijn en de weg naar een Verbonden Samenleving.

Dealen met een chronisch gebrek aan aanraking

Let’s confess.. Ik word veel minder aangeraakt dan ‘ik’ zou willen. Beter gezegd: mijn lijf hunkert ernaar. Een streling, een langdurige stevige omhulling, sensuele subtiele aanraking om me in te verliezen, een spontane vrijpartij of gewoon verstild bij elkaar liggen. Nee, ik ben geen dementerende oude man in een verzorgingstehuis of een zich kapot werkende alleenstaande young professional op de ZuidAs. Nee en toch, ook ik. 

Zonder geliefde snel de aanraak sjaak

Als je in deze tijd niet samenleeft met een geliefde, dan ben je al snel de sjaak qua lijfelijke nabijheid. Samenwonen geeft je, naast gebundelde economische en huishoudkrachten, ook een grotere garantie op je broodnodige dagelijkse portie aanraking. (Uiteraard besef ik me dat er samenwonende geliefdes bestaan die apart slapen, niet meer vrijen of elkaar überhaupt weinig (meer) aanraken.) Een casual knuffel als je allebei thuis komt, het tegen elkaar in slaap vallen, een lome zondagochtend vrijpartij, een kus gewoon omdat je je blij voelt, een stevige arm om je heen als je er even doorheen zit.. het is een ongekend groot goed van veel samenlevende geliefdes. Een continue mogelijkheid tot co-regulatie. Ai, het doet gewoon pijn als ik het opschrijf. Het is niet oke dat we in een maatschappij leven waarin je een zoveel grotere kans hebt lijfelijk gezond en gevoed te blijven als je een liefdesrelatie hebt en direct risico loopt op meer fysieke stress als je (bewust of onbewust) zonder liefdesrelatie bent. Het maakt ons in mijn ogen bijzonder breekbaar, afhankelijk en vergroot de kans dat relaties worden aangegaan op ongezonde grond. 

De paradox van moeder-kind nabijheid

Ik heb enerzijds geluk dat ik met mijn dochter samenwoon en zij een enorme knuffelfanaat is. Fysieke moeder-kind warmte is er dus in overvloed in mijn leventje. Absoluut goud waard. Tegelijkertijd is er ook de lichamelijke intensiteit van het moederschap (vaak tillen, verschonen, verplaatsen, eruit in de nacht, woede aanvallen co-reguleren) waardoor mijn lichaam getart wordt in haar fysieke capaciteit. Zeker omdat ik de kernouder ben die alleen met haar woon, donder ik regelmatig over de grens van mijn kunnen. Zo kan ik eigenlijk geen ouder met een jong kind om mij heen die dit anders ervaart. 

‘Maar Loes (en deze vraag heb ik mezelf ook heel vaak gesteld), hoe kan dit? Jij bent toch bezig met tribe enzo, een leuke vrouw midden de samenleving en jullie werk in Rippling is toch heel lijfelijk?’

Het klopt.  Ik zie mezelf als een pionier in tribevorming samen met Moniek (mijn compagnon in Rippling (meer info op www.rippling.world). Ik ervaar grote uitwerking daarvan in mijn leven. De avonden de ik mede faciliteer bevatten zeker een dosis lijfelijkheid, ofwel door inzet van de lichaamswijsheid en aanraking tussen mensen. Het ding is: ik help anderen te zakken in een menselijke bedding. Dat is wat anders dan zelf in de overgave stappen van aanraking en volledig ontvangen.

Voor ik het besef gaan mijn weken over van halen en brengen naar school, opvangen van mijn kind na school, wat computerwerk, overdracht naar papa, werkafspraken, soms een avond of gathering faciliteren, online calls, weekend zorg voor mijn dochter en maandag weer vroeg op de fiets naar school. Het voelt alsof ik mijn volwassen medemensen aanraking dosis zelf moet ‘organiseren’, anders gebeurt het niet. Ja, best verdrietig he?

Een vriend van mij, ook een op zichzelf levende volwassene zonder liefdesrelatie, geeft aan dat hij het bijna niet mist. Ik kan het moeilijk geloven en tegelijkertijd ook weer wel. Een vriendin van mij zegt tragikomisch dat ze zich afvraagt of ze nog weet hoe ze moet vrijen, omdat het al zo lang geleden is. Ja, zo slim zijn onze lijven wel, het bewuste verlangen dooft uit of lijkt vergeten want anders worden we onverzadigbare hunkerende beestjes. Das niet te doen. Ik zie natuurlijk de andere kant van de medaille. Dat is de kracht van zelfdraagkracht, op jezelf kunnen leunen, het goed hebben met ‘me, myself and I’, ook qua aanraking, omhulling, zelfbeminning. Tuurlijk.. die twee gaan echter in mijn ogen hand in hand. 

Strategieën voor aanraking en daar super specifiek in leren zijn

Dankzij mijn eigen ontwikkelingsweg met o.a. verbindende communicatie, tantra, authentic relating, consent zie ik lichtpuntjes waar ik zelf invloed op heb. Enerzijds is dat het belang om behoeftes en strategieën uit elkaar te halen. Anderzijds om super specifiek te zijn in mijn ware, dieperliggende verlangens. 

Behoefte: een universeel menselijk verlangen dat het leven waardevol en leefbaar maakt (van veiligheid, bescherming, water, tot expressie, uitdaging, groei)
Strategie: een manier om onze menselijke verlangens in een vorm te gieten, concreet te maken (het hoe, wat je doet)

Aanraking en lijflijk contact zijn menselijke behoeften. Maar nog steeds niet erg specifiek. Dat kan zijn een schouderklopje van je collega of een kat aaien. In mijn werk als trainer en facilitator, evenals in mijn eigen leven zie ik de kracht van super specifiek durven/leren zijn. Welke kwaliteit in aanraking of lijfelijkheid maakt het verschil voor je? En als dat helder is: Welke vormen, welke manieren zouden je daaraan tegemoet kunnen treden?

De rijkdom en nuancering in behoeftes

Vaak is het bij mij de laatste tijd een verlangen naar omhulling, warmte, geborgenheid, bescherming, nabijheid, vertrouwdheid, zorgeloosheid, even kind/klein mogen zijn. 

Daarnaast bemerk ik ook een andere energie in mijn verlangen naar aanraking op. Namelijk die van overgave als vrouw, me gedragen voelen, sensualiteit, erotiek, ten diepste gezien worden, polariteit, speelsheid, genot, plezier, luxe en comfort.

Naar de maan op strategie niveau 

Soms kruip ik bij mijn moeder op schoot en dat vervuld de eerste categorie behoeftes. (Trouwens: geweldig mam, dat het kan!) Als ik naar mijn vaste vrouwengroep ga, elke 5 weken, dan is er nabijheid van dierbare zusters. Of in een gemengde vriendengroep masseren we elkaar of liggen we tegen elkaar aan. Ik ben over de maan gelukkig als dat ik me daar ontmoet voel en anderen kan ontmoeten. En er is heel veel mogelijk als we bereid zijn creatief ‘los’ te gaan in onze strategieën om onze behoeftes te eren. 

Want: Moet het met een partner? Zou het kunnen in een dans? Moet het met een man of zou het ook kunnen met een vrouw? Moet het zijn in een date context of zou je naar een knuffel workshop kunnen gaan? 

Haalbare strategieën vinden om mijn huidhonger te tackelen

‘Misschien ga toch eens een datingapp proberen.’ ‘Jij moet vaker naar dansavonden (contact dans, ecstatic dance oid)’,  ‘Boek een massage.’ Ik hoor het me allemaal zeggen. 

Maar juist als moeder, zonder partner, met een jong kind is het organiseren en ’s avonds erop uit gaan een uitdaging. Laat staan het huis voor mijzelf hebben. Massages kosten best wat. Daten gaat gepaard met een bepaalde hoeveelheid tijd, vraagt afstemming en doorkomen van de aftastende eerste fase.. iets waar ik eigenlijk niet echt op zit te wachten. (Of ben ik gewoon bang? ha ha).  

Het is op één of andere manier juist het doelmatig moeten inplannen en betalen voor aanraking dat wrang voelt. Ik doe het wel, binnenkort mag ik een tantrische massage gegeven door een vrouw, ondergaan. Heerlijk. En laatst heb ik een Tandanza Avond (combi tussen tantra en biodanza) meegemaakt. Fantastisch. Ook heb ik een sauna abonnement voor mezelf gekocht. Dus ik neem eigenaarschap waar het kan en verzorg mijn eigen omhulling voor zover het haalbaar is. En jij?

In het Verbonden Aarde Dorp 

In mijn Verbonden Aarde Dorp, een gezonde stam samenleving die ik voor me zie is huidhonger echt verleden tijd. Je hebt je eigen privé ruimtes terwijl je samenwoont met allemaal fijne mensen die elkaar op centrale plekken geregeld ontmoeten. Een omhelzing of de dag doornemen met deze samenleef genoten is de normaalste zaak van de wereld. Ook een intieme knuffelsessie met andere mensen (die niet je geliefde(s) hoeven te zijn) of het gebruik van een tempel ruimte waar fysieke aanraking mag stromen, zijn ingebed in het gewone leven. Even uithuilen op schoot kan bij je buurvrouw. Een sensuele dans op een wekelijkse dansavond kan ‘neutraal’ beleefd worden, puur in haar schoonheid in het moment.

Geliefdes worden ontslaan van de taak alle behoeftes van hun partner te moeten vervullen.

Het hebben van een liefdesrelatie of het kunnen/willen betalen voor seksualiteit en intimiteit is niet langer de voorwaarde om aan je dagelijkse portie gezonde aanraking te komen.

BEING HELD cirkel

Om een begin te maken met die Verbonden Dorpscultuur heb ik met een vriendin (zij woont samen met 2 puber kinderen en is kernouder) een ‘Being Held’ groep in het leven geroepen. Hoe het precies uitpakt moeten we nog ontdekken. Het doel is: Een neutrale plek waar een intiem groepje van 10 mensen (koppels, alleenwonenden, jong, oud) elkaar vasthouden, met helder begrip van elkaars wensen en grenzen. Gewoon twee uur lang co-reguleren, je zenuwstelsel tot rust brengen. Voelen dat je veilig bent. Voelen dat je welkom bent. De spanningen van de dag, zorgen in je kop, van je af laten glijden. Voelen dat je leeft. Er zit zoveel in.

Word jij genoeg vast gehouden?

Hoe is dat voor jou, lieve jij die dit leest? Wat doe jij om je huidhonger te ontmoeten? Laat je het zitten? Maak je het bespreekbaar? Word je voldoende vastgehouden? Hoe hunkerend voelt jouw huid? Durf je te vragen om een liefdevolle, langdurige knuffel? Zijn er weleens vrienden waar je bij gaat liggen of komt deze vorm van intimiteit alleen bij je geliefde vandaan? Ben je je bewust van je natuurlijke levensstroom en de rol van aanraking daarin? 

Organiseer je eigen Knuffel Party

Gewoon Vasthouden. Zo simpel als het klinkt, is het misschien ook. Je kunt natuurlijk zelf ook iets organiseren onder de titel Knuffelparty / Cuddle party. Benodigdheden:  een handjevol vertrouwde, hartsverbonden vrienden, een rustige sfeervolle woonkamer, mooie muziek, intentie dat jullie elkaar gaan knuffelen gebaseerd op ieders wensen en grenzen en ‘doei huidhonger’. Ik kijk reikhalzend uit naar onze Being Held avond. (Ja gepland, ja ik moet ervoor reizen, ja ik ben mede initiatiefnemer, maar ook een heerlijk vooruitzicht).

Ik nodig je uit om medeschepper te worden van een lijf-liefdevolle omgeving voor jezelf en daarin aanraking als basale behoefte serieus te nemen.

Ontdek je ware onderliggende specifiekere behoeftes en wees radicaal eerlijk naar jezelf. Vraag je af: waar verlang ik naar: Aanraking? Wat ligt daaronder en wat voor soort aanraking? Behoefte aan overgave, warmte, nabijheid, intimiteit, seksualiteit, stromen, variatie, gezien worden, polariteit, speelsheid? Als je dat helder hebt: wees creatief in de strategieën en ga eens ‘wild’ in je hoofd wat er allemaal mogelijk is. En ja, voorlopig zullen we dat waarschijnlijk nog bewust moeten organiseren. Het begint wel met het in je energie aantrekken van je verlangen. 

Mocht je eens een mens, een vriendin, collega ontmoeten die daarin misschien tekort komt (psst: de kans is vrij groot als deze persoon vrijgezel is, ouder van een jong kind of mantelzorger). Kijk eens of je deze persoon kunt vasthouden op een manier die voedend is. Al is het even een voet aanraken terwijl je aan het praten bent, een korte schoudermassage aan je compagnon of een knuffel met diepe druk van minimaal 10 seconden bij die jonge papa. Het verandert ons leven, geloof me.  

Ik word aangeraakt, dus ik besta.

In liefde maak ik rimpelingen voor mijzelf en voor ons allen

Loes