In deze verhalenreeks trotseer ik mijn eigen taboes en onderzoek ik de rol van ontwakend stambewustzijn op de weg naar een Verbonden Samenleving.

Be Yourself (everbody else is taken)

Tranen biggelen over mijn wangen terwijl ik in de spiegel kijk. Knoeperhard dreunt door mijn Sonos speaker ‘Be Yourself, everybody else is taken’ van Peruquoise. (WAT een Oervrouw trouwens).. Ik zie een grijze sluier die met de jaren als een web over mijn bruine haar spint. Meer rimpels die in mijn gezicht blijven staan, ook als ik geen spieren vertrek. Ik zie tijdloosheid. Ik zie meisje en moeder, kind en hoeder. Ik voel de tijd als een hartslag kloppen. Mijn ogen staan zacht. Ik bemerk dat een indringende levensangstklem mij begint los te laten. De afgelopen weken roert zich een grotesk taboe dat schudt op haar afbrokkelende fundament. Mijn doodsangst om mij werkelijk vrij en waarachtig uit te drukken, waar ik ook ga. Het grootste deel van mijn leven heb ik mij onbewust verstopt en onzichtbaar monddood gemaakt. Dit is een laatste (?) restje dat loswrikt. Hoe mooi, in het jaar van mijn 40e verjaardag.

Jezelf zijn: wat is dat eigenlijk?

Mijn queeste is een  pad van vele hooggevoelige, bezielde, naar diepe liefde en waarheid verlangende nieuwe aarde mensen.
Verbinding, harmonie, inleven, overweldigend veel voelen is vaak de eerst ontwikkelde kracht.
Waarheid spreken, stevig staan, helder begrenzen, oordelen kunnen trotseren is vaak een later ontwikkelde kracht.

Wat is eigenlijk ‘jezelf zijn’ vroeg ik me af? Er zit van alles in: zelfkennis, zelfrespect (grenzen eren), zelfliefde, zelfvertrouwen, authentiek zijn, vrij uitdrukken (kleding, lichaam, woorden), vrij kiezen, ‘schijt hebben’, zichtbaar zijn, confrontaties durven aangaan. Waar ik zelf nu de grootste shift in ervaar is het mij vrij uitdrukken in publieke (online) plekken in gesproken en geschreven woord.

Ooit zei een prachtige ademcoach man tegen mij in een openbrekende sessie: ‘Jij MOET je waarheid spreken Loes. Met een hoofdletter M.’ Ik was instant verliefd. Dit had een man nog nooit tegen me gezegd. Ik was verliefd geworden op de Waarheid. Een vriendin zei eens: ‘Ik vind jou eigenlijk een moderne dominee zonder kerk.’ Een tante concludeerde: ‘Een autoriteit Loes. Dat ben je.’ Ergens ‘wist’ ik dat het klopte. Toch scheet ik alle kleuren van de regenboog.

En ja, ook al zie ik mezelf als vergaand eerlijk in allerlei dagelijkse en ondagelijkse situaties.
En ja, ook al komen mensen bij mij voor waarachtig leren communiceren en relateren.
En ja ,ook al richt ik mijn leven op een eigenwijze, onorthodoxe manier in.
Het zelfvertrouwen om mij werkelijk in elke context waar ik veroordeling vrees vrij uit te drukken, volledig in mijn eigen centrum te ademen, dichtbij mijn kern blijven in mijn uitgesprokenheid poeh..

Dat deel is NU (pas) rijp.

Herkomst verhaal ‘Te fel, te zwaar, te diep.. TEVEEL’

Zoals in al mijn ‘De Schaamte Voorbi’j blogs, gaat het telkens weer over de vraag: Welk verhaal vertel ik mezelf?

Nuancering vooraf: Ik heb over het algemeen een positieve blik op mijn jeugd en middelbare schooltijd, er zaten echt glorieuze tijden bij. Ik zie mezelf als  authentiek, dromerig en filosofisch kind. Ik zat op toneel, ballet, muziek en dansles, ik had regelmatig een vriendje, thuis was een meestal een warme sfeer, iedereen mocht blijven logeren. Er werd veel gelachen, over veel dingen gepraat en ik genoot over ’t algemeen van shoppen, van uitgaan, van puber zijn, van hele mooie vriendschappen, festivals, vakanties. Maar zoals in elk opgroeien zijn er zaken onder de oppervlakte die vanzelf boven komen drijven als we bewuster worden..

• In mijn gezin van herkomst ben ik gaan geloven dat ik te serieus, te fel, te zwaar, te diep, te veel was.
• In mijn dorp van opgroeien ben ik gaan geloven dat ik niet teveel moest opvallen. Dat ik mijn schoonheid en hip zijn kon kopen. Dat ik mijn eigen lichaamsgrenzen moet verwaarlozen (om 02.00u uitgaan terwijl ik lang in slaap wilde zijn) en in contexten moet invoegen waar ik niet thuis hoorde (volgeladen dancings met rook, luide muziek, losse handjes en collectief alcohol gedrogeerd zijn) om erbij te horen.
• In mijn klas ben ik gaan geloven dat ik bepaalde kleding moest dragen om erbij te horen, op een bepaalde manier mij seksueel moest gedragen om interessant te zijn, over bepaalde zaken moest praten of over andere moest zwijgen om geaccepteerd te worden.
• In mijn studietijd bij de opleiding Psychologie in Groningen geloofde ik dat ik me socialer, seksueel losbandiger, seksueel mystieker, slimmer, vrijer, vrouwelijker, stoerder, losser moest voordoen dan ik me voelde.
• Bij mijn eerste werkgever geloofde ik dat ik me zelfverzekerder, energieker, succesvoller, relaxter en ambitieuzer moest voordoen dan ik me voelde.

Vooral in relatie tot mijn gezin van herkomst verhardde ik. Ik verhard om geen zout te voelen prikken in die tere huid rond mijn hart die zo verlangt naar het willen openen, willen stromen, willen zijn wie ik werkelijk ben, trouw aan ieder moment. Ik heb ook mogen leren op de juiste momenten stil te zijn. Mijn waffel te houden. Ik heb mijn idealisme en zendelingen dwang grotendeels kunnen transformeren. Ik voel steeds vaker de kracht van gewoon aanwezig zijn, present zijn in stilte.

De angstige gedachte niet geaccepteerd te worden, niet gezien te worden, niet erbij te horen heeft mijn levenskoers bepaald.  Tegelijkertijd wilde ik uniek, bijzonder en ongrijpbaar zijn. Zo geldt het voor vele (jonge) mensen en het hoort natuurlijk bij bepaalde fases van groot groeien. Ik zie de enerzijds gezonde natuurlijke behoefte aan invoegen, meedoen, gezien en ontmoet worden. En anderzijds de doorgeschoten neiging te accommoderen vanuit de angst om veroordeeld, ongeliefd of sociaal verstoten te worden. De hunkering naar belonging was jarenlang veelal groter dan de hunkering naar zelf gegrond zijn. Het verlangen naar opgenomen worden in de groep en acceptatie was groter dan de wens om radicaal authentiek te zijn.

Totdat ik heimwee kreeg naar mezelf.

Heb jij weleens heimwee naar jezelf? Welk verhaal ben jij gaan geloven over jouw authentieke uitgesproken zelf?

De bodem – verlies van menswaardigheid

Er zitten lagen in je ware zelf durven uitdrukken. Na mijn zelfstandig ondernemerschap in 2013 waarin ik gehoor gaf aan mijn roeping om mensen te helpen zichzelf en elkaar diep lief te hebben, zette ik een eigen gereide stap. In alle worstelingen en bevrijdingen die ik heb doorgemaakt op gebied van ondernemen, communiceren, seksualiteit, liefdesrelaties, basis(on)zekerheid, conflict, geld, bijzondere woonvormen, onthulde ik meer lagen eerlijkheid. Ik stopte in 2020 met Whatapp*. (En stapte daarmee uit alle groepen, ook die met mensen die belangrijk voor me zijn). Niet meer meedoen was mijn eerlijkste antwoord.
* vanwege de niet integriteit van moederbedrijf Meta, alle fuzz rondom ‘t corona virus, de wens aan eenvoud en behoefte aan meer direct contact.

En steeds als ik denk dat ik op de bodem ben, komt er een nieuwe dimensie omhoog. Deze volgende overtuiging is echt heel vergaand:

‘Als ik werkelijk op elk moment, via ontmoetingen, mijn nieuwsbrief, mijn website me precies zo uitdruk als ik wens, dan verlies ik mijn credibility, mijn respect, mijn aansluiting, dan wil niemand me meer.’

Het absurde is dat ik redelijk recent deze nieuwe website heb gelanceerd met focus op relatiecoaching en mijn verbindende communicatie trainingen voor organisaties. Ik weet nu dat ik me zelfs daar deels verstop en door angst laat leiden. Want:
– Ik schrijf op een manier waarvan ik hoop dat het niemand afschrikt.
– Ik focus op een doelgroep (mensgerichte organisaties) omdat ik hoop dat het mij zekerheid van inkomen verschaft.
– Ik houd het allemaal vrij netjes, beschaafd en onder controle, zodat ik professioneel, zelfverzekerd en betrouwbaar overkom.
– Ik schrijf heel veel NIET op, ik klim vaak NIET in de pen, omdat ik bijvoorbeeld vindt (zoals bij deze blog) dat mijn schrijftechniek niet goed is, ik geen goede opbouw gebruik, het te onsamenhangend is, te intiem, te lukraak enz.

Is er dus nog residu dat mij, als ogenschijnlijk authentiek mens, met een subtiel zijden korset van beheersing insnoert om mij te behoeden voor een sociale dood, armoedeval en uiteindelijk mijn menselijke waardigheid.

Ik zie nu dat het niet WAAR is. Misschien in een vorig leven en in mijn jongste jaren. Maar nu niet meer. Het is tijd om de gecensureerde ‘ik’ die ik onterecht ben gaan belichamen, de verstopte, afgezwakte Loes te laten gaan en in de bloedeerlijke versie van mezelf te gaan staan.

De cruciale rol van een mens, een gemeenschap die je ziet

Jezelf zijn, het klinkt zo simpel. In mijn twintiger jaren werd ik eens gecoached werd door een marketing man van een grote corporate: ‘Jij bent een deel-ster. Een ster in authentiek delen. Het jammere is dat niemand gaat betalen voor een authentiek mens.’ Ik vergeet dat nooit meer. Destijds wist ik niet of ik het geloofde, wel nam ik aan dat hij het geloofde. Ik zie dat de tijd van authentieke expressie, radicale kwetsbaarheid en trouw blijven aan jezelf enorm aan terrein heeft gewonnen. In mijn leven zijn er aantal mensen en groepscontexten die aanzienlijk hebben bijgedragen aan mijn ‘unhiding’ of mijn coming out met alles wat ik ben. Ik wil deze mensen graag noemen en eren voor de belangrijke rol in mijn ‘mezelf durven zijn’ :

Mijn mama
Eva Wortmann, mijn jeugdtheaterschool docent uit Emmen
Marianne van den Assen
NNF festival
NVC community en Yoram Mosenzon van Connecting2Life
Stephen Monné van Adem en Stem
Wilrieke Sofia van Exploring Deeper
Christian Panckhurst en Heart IQ community
Moniek Zegers en alle cirkels van Rippling (!)
Mijn eigen kring van gouden mensen

Zonder Moniek (mijn compagnon in Rippling.world) die mij jarenlang heeft gezien voor wie ik werkelijk ben, mij continue heeft aangemoedigd, was ik nooit zo gaan staan.
Zonder de vele cirkels waar ik aan mocht deelnemen en die ik mocht faciliteren, was ik nooit mijn waarde zo gaan zien.

We hebben allemaal ergens de onomstoten veiligheid nodig van één mens of beter nog een gemeenschap van mensen die zegt ‘wees welkom met alles van jou.’ Laat je zien, beken je kleur. Wij houden je vast (wij sluiten je in in plaats van uit). Een mentor, een voorbeeld, een liefdevolle community.

Wie is voor jou bepalend geweest in zichtbaar durven zijn in jouw uniciteit? Is er iemand of een groep die jou heeft geholpen om je uit te spreken? Wie sloot jou ‘in’ toen jij naar buiten kwam?

GENADE

Een kaart met het woord ‘Genade’ trok ik uit mijn orakeldeck met de vraag : wat is mij gegund voor 2025? Dit was de uitleg: ‘De Genade komt tevoorschijn met liefde, respect en medeleven om je te vragen om tijd vrij te maken voor de mensen die vertrekken. En om jezelf toe te staan om los te laten, ofwel je eigen zelf, ofwel een ander wezen dat zich aan het voorbereiden is om naar de andere wereld terug te keren.’ De tranen gutsen over mijn wangen. De boodschap gaat door merg en been. Net voor de kerst hoorde ik dat mijn diepdierbare moeder opnieuw actieve uitzaaiingen van haar borstkanker heeft. Hoe lang ons samen tijd op aarde is gegeven, is onduidelijk. De kaart kan slaan op het sterven van een deel van jezelf of een mens van wie je houdt. Hoe dit jaar ook uitpakt: De afgelopen weken ging ik door beklemmende paniek, angst voor depressie en ‘wees’ worden, gevoel van verlatenheid, een allesverzengende koude leegte en overweldigende rouw. Alleen al door de gedachte aan het verlies van deze vrouw. Mama, die een baken is in mijn leven en dat van mijn dochtertje.

Eerbetoon aan mama bij leven

Met deze sterfelijkheid in mijn bewustzijn, voel dat het waarachtigste, dierbaarste, hoogste, meest liefhebbende geschenk dat ik haar kan geven is om mijn volle zelf te brengen in dit leven. No more hiding. Mijn tribute aan mijn moeder is door mijn beklemmende paniek om afgewezen te worden heen te breken en mijn ware, authentieke liefdeskracht te laten schijnen. Hoe dan ook.
De autonome, eigenwijze, gecentreerde, geïntegreerde ik-kracht die nodig is om volledig vrij te bewegen, te kiezen, te spreken, te ontwikkelen, te relateren, te schrijven en online zichtbaar te zijn.. ongeacht of dat veroordeling, kritiek, geroddel of openlijke afkeuring van mensen tot gevolg heeft, wordt WAKKER.

Halleluja.

Dit is mijn eerbetoon aan jou mama, vrouw in wiens baarmoeder ik woonde, vrouw in wiens schoot ik groeide, vrouw die mij altijd gesteund heeft. Mijn eerbetoon aan jou bij leven.

Ik ga staan. Ik laat me zien. Ik ben zichtbaar. Ik ga het leven volledig door me heen laten stromen. Ik laat de woorden komen. Ik blijf overeind. Ik wijd me toe aan zacht voelend aanwezig blijven. Ik zal radicaal liefhebben. Ik zal mij onverbloemd eerlijk uitdrukken. Dit beloof ik.

Dit gedicht ‘In Genade’ (mama) maakte ik voor haar (en voor mijzelf

Bekijk de spoken word versie hier op youtube

Mijn handreiking naar jou

Als je je herkent in mijn verhaal dan vind ik het een groot plezier van je te horen. Door te erkennen welke schaamte of onzekerheid er zit op ons uitspreken, maken we een stapje naar ermee in het reine komen. Jouw reactie, moedigt mij aan om door te gaan.

Ik gun je minstens één mens, het liefst een groep mensen, waar jij volledig bij kan ontspannen en die jou uitdaagt zichtbaar te zijn.
Iemand die jou helemaal in je volheid ziet en geniet van nog meer van jou. Waar en met wie ervaar je dit? Hoe kan je daar ‘meer’ van krijgen?

Maak kleine stapjes in zichtbaar worden en vraag je af: welk aspect voor mij uitdrukken vind ik spannend?
Voorbeelden hoe je kleine stapjes kunt zetten:
Door een keer je gedachten op te schrijven en door iemand te laten lezen. Door een keer jezelf te kleden om jouw manier in een drukke stad waar je niet opvalt. Door tegen een klant eerlijk te zeggen waar het schuurt. Door te bekennen aan je zus dat je bezig bent met haar oordeel, juist omdat je haar zo waardeert.

Ik kijk uit naar samen nog meer uit de verf komen in onze goddelijke menskracht, mondig en moedig. Het Moet..