Het bewustzijn onder mannen, vrouwen en de hele mensheid stijgt vliegensvlug. Er is één observatie die mij blijft intrigeren mede omdat het in mijn ogen de hoofdreden is waarom mijn scheiding (met de vader van mijn kindje) onvermijdelijk was: Bewuste mannen blijven veelal op zichzelf hun ontwikkelingspad bewandelen terwijl ze in hun hart verlangen naar steun en broederschap. In mijn beleving belast het onze relaties te zwaar. Wat gebeurt hier nu echt?
Een oerthema: mannen en vrouwen en de liefde. (Ik besef mij dat ik mensen en nuances in gender te kort doe, vergeef me en vul me zeker aan.) Het is een thema dat mij blijft intrigeren. Mijn huidige overtuiging is dat door diepe gedragenheid we werkelijk vooruitkomen. Een liefdesrelatie blijft alleen gezond als we steun, inspiratie en sparringsmaatjes vinden naast onze partner. Het is helpend, zo niet essentieel om daarin gesteund te worden als man door mannen, als vrouw door vrouwen. Mijn aanname is ook: Een mens kan überhaupt alleen floreren als er voldoende steun, inspiratie en gedragenheid van een (groep) dierbare(n) is om de stormen en schoonheid van het leven mee te delen. Mogelijk zijn mijn aannames vals. Hoe dan ook: I want to figur it out. Ik wil het doorgronden. Dit verhaal kan daar mogelijk aan bijdragen. Ik roep je op om te reageren als je denkt een puzzelsteentje toe te kunnen voegen. Waarom sluiten mannen zich voor elkaar af? Hoe kunnen bewuste, hartsverbonden, florerende relaties kans maken in de ontluikende verbonden aarde? Dus mannen vertel het ons: ‘Waarom reiken jullie niet uit?’
De vrouwen vinden elkaar en de man zoekt zichzelf?
Ik zie bewustheid onder vrouwen tot uitdrukking komen in het elkaar steeds meer kunnen vinden: in vrouwencirkels, volle maan ceremonies, women retreats, vrouwelijk leiderschap seminars, business coaching support groups. De innerlijke priesteres, hoer, heks, Maria wordt door steeds meer vrouwen toegeëigend. We worden ontwapend van de collectieve strijdbijl rondom zusterverraad. We vinden elkaar, steunen elkaar, zien elkaar en helpen elkaar op vele niveaus die een ongekende vredeskracht ontketenen. [Deze vredesmuziekvideo van Yael Deckelbaum is daarvan in mijn ogen één van de beste voorbeelden]. De man op bewustwordingspad doet verschillende dingen van zweethutten, coaching, wandelretreats, lopen op vuurceremonies, NLP en Avatar. Er is slechts een kleine groep die zich aangesproken voelt tot duurzame deelname aan een mannencirkel of een andere vorm van blijvend diepgaand steunend contact met medemannen. Opvallend blijft de hoeveelheid weerstand die ik over mannengroepen hoor. Bij mannen die het nog nooit hebben geprobeerd en bij mannen die het wel ééns of meerdere keren hebben gedaan. Mijn voorzichtige conclusie is : Het lijkt erop dat de bewust(e) (wordende) man een absolute neiging heeft zijn innerlijk landschap en de worstelingen met het leven in zijn eentje/op zichzelf te verkennen. Zou het kunnen dat mannen letterlijk op zoek zijn naar ‘zichzelf’? Wie ben ik – ik – ik? En dat vrouwen zichzelf vinden in elkaar? Dat het voor je hoofd lastiger is jezelf te vinden met andere mannen, als je geen idee hebt wie jij zelf bent?
Redenen waarom mannen elkaar niet ‘willen’
De schellen vielen we letterlijk van mijn ogen toen de vader van mijn dochter toelichtte waarom hij geen ‘hulp’ zocht in zijn emotionele duisternis. ‘Ik vertrouw mezelf niet eens, laat staan een andere man.’ Make sense he? Ik ben op pad gegaan en heb meerdere bewuste mannen ondervraagd naar hun neiging om niet uit te reiken als ze worstelen of überhaupt om geen duurzame verdiepende relaties met andere mannen aan te gaan.
Antwoorden verzameld van mannen in mijn omgeving op de vraag: Waarom ze weinig tot geen blijvende, vriendschappen creëren of steun opzoeken met bewuste medemannen :
- Ik voel een grote drempel, weestand en tegelijkertijd verlang ik er erg naar.
- Ik vertrouw mezelf niet en ook andere mannen niet.
- Ik ken geen mannen waar ik die klik mee voel. (Quote: ‘Het komt heel nauw. De man waar ik raad van wil ontvangen moet niet belerend zijn maar wel iemand zijn waar ik een beetje tegenop kijk, die ik inspirerend vind’).
- Ik heb het wel eens geprobeerd, na een poosje bloedt het dood.
- Ik kom er niet op als ik het leven als uitdagend ervaar.
- Het zit minder in onze genen en opvoeding, we willen zelf problemen oplossen en we hebben geleerd überhaupt niet te moeten huilen (antwoord van mijn pa:) )
Het vraagt natuurlijk om een uitgebreider kwalitatief onderzoek. Toch denk ik dat er wat belangrijke informatie naar boven komt.
- Mannen voelen een grooooote wederzijdse drempel elkaar op te zoeken.
- Mannen vertrouwen zichzelf en andere mannen niet zo snel in hun integriteit om met hun kwetsbaarheid om te gaan.
Waarom vrouwen het uitschreeuwen
We kunnen natuurlijk de situatie aanvaarden. ‘Oke, mijn man reikt niet uit, doet alles liever alleen. Hij gaat geen diepgaande vriendschappen aan en zoekt geen mannen op die hem echt spiegelen, gezond uitdagen en optillen.’ Dat kan prima werken. Waar het echter gaat wringen, bij mij en ik zie bij meer vrouwen, is dat emotionele shit, afwezigheid, onverwerkte boosheid en frustratie, in de relatie terechtkomt. En ik ga het persoonlijk maken. Ik heb het gevoel gehad dat ik mijn partner niet meer kon bereiken of voelen. En ik ‘de enige persoon was’ waarmee gepraat en gedeeld werd (als dat überhaupt gebeurde). Dat ervoer ik in de paniek van die fase niet meer als een keuze. Als ik daar geen ruimte voor zou voelen, dan zou het schip gaan zinken. Oftewel: ik ben ongevraagd dumpplek, kroegmaat én reddingsboei in één. Mijn grootste frustratie in het merendeel van mijn voorgaande relaties was: Ik voel je niet.. Waar ben je? Hoe kan ik onderdeel zijn van jouw belevingswereld? Ik als vrouw wil jou helemaal, met alles erop en eraan, mogen we alles aangaan? Wat kies je : Ongekozen energetisch vangnet voor de niet (bewust) gekanaliseerde emotionele volte van je partner zijn of dealen met een moeilijk doordringbaar, deels ongrijpbaar manwezen naast je? Of ga je toch trekken, motiveren, aanmoedigen tot coaching of therapie? Of verlaat je de relatie.. of…
De zoete vruchten van geduld
De prijs van niet uitreiken naar medemannen is, mijn inziens, hoog. Het eist zijn tol in relaties. Die prijs betalen we allemaal. Ik beëindigde mijn relatie. Enkele van mijn zusters beëindigden hun relaties waarbij dit, voor ieder van hen, ook een component is geweest. Schijnbaar is het nog niet veilig genoeg voor de meeste mannen om hun heil te zoeken bij elkaar. Jezelf ontdekken is een kwetsbare weg. Die gaat met baby stapjes. Misschien mogen we de compassie opbrengen dat bewustwording bij mannen een parallel -dit is absoluut compassievol bedoeld- kan hebben met stapjes van slakjes. Als ze hun tentakels (oogjes) een beetje naar buiten keren, dien je heel voorzichtig en teder te zijn. Deze slakjes hebben een tedere, niet te ruwe, aanwezige ondergrond nodig die letterlijk bereid is te ‘zijn’.. Want ons naar buiten gekeerde tirannetje die uitstraalt: ‘je bent nog niet goed genoeg’ > ik wil je meer voelen. ik wil je meer horen. Ik wil dat je aanwezig bent. Ik wil dat je hulp zoekt. Ik wil dat je bewuster van x of y wordt < is natuurlijk een belangrijke demon en relatie sabboteur die wij als vrouwen te tackelen hebben. Met ons eigen geduld dat we precies zijn waar we horen te zijn, maken we de weg vrij. Aanvaardend wat je eigen pad is naar heelheid, aanvaardend wat zijn pad is naar heelheid. Natuurlijk hebben vrouwen veranderkracht, zien wij de ‘potentie’ van mannen en zijn we sterk in het ‘omhoog denken’ van de relatiekwaliteit. Mijn nederige levensles en advies is: Ga een relatie aan met de intentie ‘Jij bent precies goed waar je bent. Ook als je geen millimeter verandert kan ik je volledig omarmen als geliefde.’ Is dat geen optie? Dan is er een wereld te winnen in het land van zelfliefde. Nog niet eerder voelde ik me zo compleet, zo senang en sereen met mezelf. Niet eerder kon ik hem zo volledig zien in waar hij is en hoe goed en juist zijn zielspad voor hem is. Daar wil ik de vader van mijn dochter, mijn dierbare Dennis, uit mijn tenen voor bedanken.